Just Another Day : Bloggang V.S. Blogspot (1)

ถ้าใครได้ผ่านเข้ามาอ่านบลอกนี้คงจะสงสัยว่า อวนแกจะมีบลอกทำไมหลายๆที่วะ กว่าชั้นเองจะเรียบเรียงและค้นพบเหตุผลก็พยายามอยู่พักใหญ่ทีเดียวล่ะ แต่ชั้นคิดว่าตอนนี้ชั้นคงบอกได้แล้วว่าคำตอบมันคืออะไร

แรกเริ่มเดิมทีชั้นเขียนบลอกครั้งแรกเมื่อปี 2004 ตอนนั้นชั้นทำมันออกมาในรูปของเว็บส่่วนตัว ตอนนั้นชั้นไม่รู้ว่าชั้นจะต้องเอาเรื่องราวของชั้นไปโฮสต์ไว้ที่ไหน ทำใส่เว็บตัวเองนี่แหละง่ายดี

ชั้นเป็นคนชอบเขียน ชั้นว่ามันเริ่มจากการเขียนจดหมายตั้งแต่ชั้นยังเด็กๆอยู่ คิดว่าตอนนั้นชั้นอยู่ป. 4 มั๊ง ชั้นมีเพื่อนที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน ตอนปิดเ่ทอมเรามักจะเขียนจดหมายหากัน หลังจากส่งจดหมายเรามักจะโทรบอกกันว่า “ชั้นเพิ่งไปส่งจดหมายมานะ ได้รับแล้วโทรมาบอกด้วย”

ยิ่งตอนชั้นได้ไปเรียนต่อ จดหมายและอีเมล คือสิ่งที่ทำชั้นมีความสุข ชั้นสนุกกับการบอกเล่าเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นกับตัวชั้น และชั้นก็มีความสุขที่ได้อ่านเรื่องราวของเพื่อน การโต้ตอบเป็นสิ่งที่ทำให้การสื่อสารไม่หยุดนิ่ง

แต่ เมื่อเราโตขึ้น การที่จะหาคนที่มีเวลามานั่งโต้ตอบเมลของเรามันก็หายไปทีละคนสองคน แต่่ละคนก็จะมีธุระปะปัง ความจำเป็นอื่นๆที่ต้องทำนอกเหนือไปจากการนั่งตอบเมล เหตุผลนี้ชั้นเข้าใจดี ชั้นไม่ได้มานั่งน้อยใจเพื่อนหรอกนะ

สมัยก่อนการเขียนของชั้นจะออกมาในรูปของจดหมายและอีเมล ตามปกติเวลาชั้นเขียนเมลหาเพื่อนชั้นมักจะละเรื่องที่เป็นความสนใจส่วนตัว หรือเรื่องราวเล็กๆน้อยๆ ชั้นกลัวว่าเพื่อนจะเบื่อและขึ้เกียจอ่าน ชั้นรู้สึกได้น่ะ บางคนอาจคิดว่าชั้นไม่เล่าเรื่องของชั้นเพราะชั้นเห็นว่ามันเป็นความลับ ไม่ใช่นะ ไม่ใช่เลย

ชั้นแค่รู้สึกว่าคนอื่นๆคงไม่ได้อยากจะสนใจ “เรื่องส่วนตัว” ของชั้นซักเท่าไหร่ ชั้นไม่ได้เป็นบุคคลสำคัญของโลก เรื่องของชั้นไม่ได้สนุกสุดเหวี่ยง ชั้นกลัวว่าเรื่องราวของชั้นจะทำให้คนอ่าน (ซึ่งก็คือเพื่อนๆของชั้นนั่นแหละ) เบื่อ และ เกรงใจที่จะต้องอ่านมัน แต่บางทีก็มีบ้างที่ชั้นก็ระบายเรื่องของชั้นอย่างสุดๆให้เพื่อนอย่าง นุ่น จุฑารัตน์, มิ้งค์ และ นิว ฟังอยู่บ่อยๆ

แต่ความเกรงใจก็ยังมีอยู่ดี ชั้นไม่ได้ทำงานเหมือนคนอื่น ชั้นยุ่งแต่ก็ยังมีเวลาว่าง ชั้นว่าเพื่อนๆเหนื่อยจากการทำงานมากพอแล้ว ไม่อยากจะให้เพื่อนๆต้องเกรงใจตามมาอ่านเรื่องเล็กๆน้อยๆของชั้น ชั้นไม่อยากเพิ่มภาระให้กับพวกเค้า

แต่ชั้นไม่สามารถหยุดความอยากเขียน อยากเล่าของชั้นได้ นี่แหละ คือเหตุผลว่าทำไมชั้นถึงอยากมีบลอกเป็นครั้งแรก

การทำบลอกของชั้นเป็นไปอย่างสนุกสนาน ชั้นใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาหลักเพราะแมทเองก็อยากรู้ว่าชั้นเขียนอะไรไปบ้าง แต่การที่เขียนเองและอ่านเอง ชั้นว่ามันก็แปลกๆอยู่ รวมไปถึงช่วงนั้นชั้นก็เริ่มเบนความสนใจของชั้นไปทำเรื่องอื่นๆ เว็บส่วนตัวของชั้นก็มีอันล้มพับดับสูญไป…

If you happened to pop in here you must have a question “Why does Aun need 2 blog sites for?” Well, after I put my effort to figured out and arranged what has been on my mind, I think I can tell you (and myself) the answer.

I started writing a blog in 2004. Back then it came the form of personal webpage as I didn’t know where I could host my blog to.

Writing is my passion. I don’t know if it’s good or crap but it’s the way that I can express what’s on my mind or what’s happening with me.

Many people thought that I was a private person because I didn’t like to reveal all of my personal stuff to them. No not at all. I would love to express it if I’m sure someone is willing to listen.

I just feel like people are not that into in other people’s personal stuff that much especially that I am not the important person of the world. My story can’t make you laugh your arse off, in fact I’m afraid it would bore you to death. On top of that, people don’t have all day to spend with what I write. They have their own lives to lead too. Fortunately, I still got some email buddies like Noon (KUS), Mink and New to vent some boring things with.

However, I still feel bad to share my stuff to them all the time. I am a housewife while others have work to be responsible with. I don’t want to put more “workload” or “chore” for them to be worried about…

I needed a solution to fix my desire of expression. That’s why my blog was originally born in 2004. I enjoyed blogging for awhile until I started to feel strange with the way I did. Writing and reading by myself was too mundane to go on particularly when I had some other interests distracting me. Finally, my blog website had reached the end…